آشیانه سخن
به نام خدا
صفحه وبلاگم را باز می کنم .این صفحه بی جان چقدر زنگار گرفته است.این قدر بی رفت و آمد شده است که هرچه بیشتر نگاهش کنم غریب تر می شود.
تصمیم به نوشتن با دلسردی حاصل نمی شود اما باید شوقی پیدا کرد تا نوشت و فقط دیدن فعالیت دوستان در این فضاست که تلنگری به ذهن دستان من می زند و آنها را پی در پی بر روی حروف می غلتاند.
هنوز هم اینجا را به دیگر فضاهای مجازی ترجیح می دهم.اینجا را دوست دارم چون با وجود ندیدن و نشناختن، باز هم حدها و مرزها خط قرمز خود را نگه می دارند و هیچ کس دستش را حتی برای اعلام سکوت از دایره حدود خود فراتر نمی برد.
شاید خوب می دانیم تا وقتی که غریبه ایم نباید تصویری،سخنی ،جمله ای بی محتوا را بنگاریم و دلی را بیازاریم و یا حتی دل ببندیم.اینجا را خوب میشناسیم و می دانیم اگر شناختی نیست پس دل دادن گناهی ست کبیره.
تلخ باشیم یا شیرین اما آن را با واژگان می آراییم و آخر نوشته این قدر ظریف آن را جمع بندی می کنیم تا کسی نداند چقدر از روزگار خرده گرفته ایم و چقدر دلشکسته ایم.
این جا هنوز هم دوست داشتنی ست.خیلی خواستنی تر از خیلی فضاهای دیگر و من گاهی به همین دل بستن احساس بدی دارم.
| Design By : Night Melody |
